"Αντιδημοκρατικά" είναι τα μούτρα σας

του Γιώργου Παπανικολάου Δημοσιεύθηκε: 07:56 - 06/06/11

Πάει πολύς καιρός, από τα μέσα του 2010, όταν έγραφα ότι η οργή που σιγοβράζει είναι επικίνδυνη, προβάλλοντας τότε το αίτημα της κάθαρσης.

Την ίδια άποψη εξέφρασα ανοιχτά και στα τέλη του ίδιου έτους, τονίζοντας ότι η αδικία και η ατιμωρησία φέρνουν την αναρχία.

Απτό δείγμα που ήρθε στη συνέχεια η συμπάθεια της κοινής γνώμης προς το "Δεν πληρώνω" των διοδίων, που εκφράστηκε ακόμη και μέσα από τη -μη επιστημονική βεβαίως- δημοσκόπηση του Euro2day.gr, που σίγουρα δεν αποτελεί "άντρο" αναρχικών και… τζαμπατζήδων.

Κι όμως, ο αυτισμός που διακρίνει το πολιτικό μας σύστημα δεν του επέτρεψε να αντιληφθεί έγκαιρα τη σοβαρότητα της κατάστασης. Δυστυχώς για όλους, το ίδιο μάλλον συμβαίνει και τώρα όπου οι "Αγανακτισμένοι" έχουν καταλάβει τις πλατείες αλλά και το προσκήνιο της επικαιρότητας.

Πλειάδα πολιτικών προσώπων αλλά και σχολιαστών δείχνει να έχει αναλάβει εργολαβικά τη συκοφάντηση αυτού του πολυπρόσωπου φαινομένου, μιλώντας μέχρι και για "αντικοινοβουλευτισμό", για άρνηση της διαδικασίας των εκλογών - και διακρίνοντας στο βάθος κινδύνους… εκτροπής από τη δημοκρατική πορεία της χώρας.

αλλοι, πιο επιτήδειοι, επικροτούν εξ ανάγκης την "ήσυχη" διαμαρτυρία, λες και δεν γνωρίζουν πόσο εύκολα μέσα στο πλήθος μια σπίθα μπορεί να ανάψει τη φωτιά, είτε με προβοκάτσια, είτε από ένα απλό καπρίτσιο της μοίρας.

Ουδείς εξ αυτών όλων τολμά, όμως, να απαντήσει δημοσίως στο απλό ερώτημα:

Ποιος φταίει;
Η απάντηση βέβαια είναι απλή: οι πολιτικοί, κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων, που έφεραν τη χώρα στη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Κάποιοι εύκολα θα αντιτάξουν: "Ναι, αλλά αυτούς είχε ψηφίσει ο λαός".

Θα συμφωνήσω πρακτικά μαζί τους. Έτσι είναι. Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου "αποχαυνώθηκε" ζώντας μέσα σε μια επίπλαστη ευμάρεια κρατικού και διαπλεκόμενου λαμογιοκαπιταλισμού, τρώγοντας αδιαμαρτύρητα το κοκαλάκι του και λέγοντας "οχ αδερφέ!".

Μόνο που… κανείς δεν μπορεί να ζητήσει τον λόγο από το πλήθος!
Άλλωστε, την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για όλο το πολιτικό σύστημα την έδειχνε καθαρά τα τελευταία χρόνια το διογκούμενο ποσοστό αποχής από τις κάλπες. Οι πολιτικοί επέλεξαν να την αγνοήσουν.

Το "κακό" για τους πολιτικούς είναι ότι τώρα πια, έπειτα από 18 μήνες, με ένα μίγμα μικροπολιτικής σκοπιμότητας σκληρών μέτρων και, το χειρότερο, ευδιάκριτης ανικανότητας και συνεχιζόμενης φαυλότητας, ο λαός, το πλήθος, "ξύπνησε".

Και ψάχνει λύσεις για τα προβλήματά του, νιώθοντας ότι το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό, μέσα στο στρεβλωμένο πλαίσιο λειτουργίας που το ίδιο δημιούργησε, απλώς δεν μπορεί να τις δώσει.

Το χειρότερο, δε, είναι ότι βλέπει πως οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος εξακολουθούν να είναι "βολεμένοι" και να του σερβίρουν αρλούμπες, όταν εκείνος -ο… κυρίαρχος, υποτίθεται, λαός- έχει ξεβολευτεί για τα καλά.

Οι "Αγανακτισμένοι", λοιπόν, δεν μουντζώνουν τη Βουλή ούτε την αποκαλούν μπ…έλο επειδή είναι φασίστες ή αντικοινοβουλευτικοί.

Αυτούς που είναι μέσα κατηγορούν ότι την έκαναν έτσι.

Αυτούς μουντζώνουν. Ναι, αδιακρίτως. Δυστυχώς, έτσι λειτουργεί το πλήθος, δεν ψάχνει για τις εξαιρέσεις.

Να λοιπόν και γιατί δεν ζητούν οι "Αγανακτισμένοι" εκλογές. Διότι φοβούνται αυτό που υποψιάζομαι ότι φοβόμαστε εδώ και χρόνια οι περισσότεροι: ότι μέσα από μια εκλογική διαδικασία της πεπατημένης η όποια κυβέρνηση προκύψει μάλλον θα είναι… μια από τα ίδια.

Το ερώτημά τους δείχνει να είναι: "Αυτοί που μας έφεραν ως εδώ αυτοί τώρα θα μας σώσουν;". Έχουν, άραγε, άδικο;

"Και τι λύση προτείνουν;", ρωτούν οι δήθεν πραγματιστές, για να απαξιώσουν το φαινόμενο.

Όχι, λύσεις δεν προτείνουν οι "Αγανακτισμένοι". Ούτε βέβαια εκείνες οι κορόνες που ακούγονται ανάμεσά τους, του τύπου "πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ", έχουν σχέση με την πραγματικότητα της κατάστασης της χώρας.

Πώς να τους κατηγορήσεις, όμως; Έναν χρόνο μετά, αντί να βλέπουν αποτέλεσμα, βλέπουν πολιτικούς να λένε τα ίδια που έλεγαν και πριν. Να υπόσχονται και να μην παραδίδουν, να ζουν στον κόσμο τους.

Με αυτές τις συνθήκες, ποιος θα πείσει ότι πρέπει να γίνουν νέες θυσίες;

Ποιος θα δώσει όραμα;
Ας μη γελιόμαστε, ο ξεσηκωμός του ανώνυμου πλήθους από τον καναπέ, χωρίς "ταμπέλες" και χωρίς ουσιαστικές προτάσεις, δείχνει ακριβώς την απόγνωση που νιώθουν, το αδιέξοδο που βλέπουν, τον φόβο που αισθάνονται. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Χωρίς να το ξέρουν, όμως, σηματοδοτούν με ευκρίνεια την κατάσταση στην οποία έχει έρθει η χώρα. Η οικονομική κρίση είναι και βαθιά πολιτική, είναι κρίση αξιών. Και η στιγμή της αλήθειας έρχεται με ταχύτητα κομήτη.

Ή το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα θα συνειδητοποιήσει την πλήρη και τελεσίδικη χρεοκοπία του, ώστε να επανεφεύρει τον εαυτό του, με νέα ονόματα και -το κυριότερο- με νέες αντιλήψεις και πρακτικές, ή θα ανατραπεί από τις εξελίξεις.

Για την ώρα η "μπάλα" είναι ακόμη στα πόδια της κυβέρνησης, η οποία όμως δεν πείθει ότι μπορεί να την κρατήσει για πολύ, σε τέτοιο "καυτό" γήπεδο.

Εν ολίγοις, είτε αρέσει είτε όχι στους "Αγανακτισμένους", οι εκλογές αρχίζουν να φαίνονται στον ορίζοντα ως αφορμή πολιτικής ανασυγκρότησης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα έρθει έτσι εύκολα και η "λύση", εφόσον οι εκλογές δεν αποτελέσουν έναυσμα για αναδόμηση των σημείων του πολιτικού συστήματος που πρέπει να εκσυγχρονιστούν, μεταξύ των οποίων είναι και το Σύνταγμα.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θα έρθει μια προσωρινή εκτόνωση. Κι αυτό, στις σημερινές συνθήκες, δεν θα είναι κακή εξέλιξη.