ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ

ΗΧΟΣ.RADIO NPR (USA) : “Επικαλούμενοι Αξιοπρέπεια, Έλληνες Εργάτες Αναλαμβάνουν Εργοστάσιο”

O ραδιοφωνικός σταθμός NPR, η Κρατική Εθνική Ραδιοφωνία, λειτουργεί στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1971. δημιουργεί και εκπέμπει βραβευμένες ειδήσεις, πληροφορίες και μουσική, μέσα από ένα δίκτυο από 975 ανεξάρτητους σταθμους. Μέσω αυτών, το πρόγραμμα του NPR φτάνει σε 26 εκατομμύρια ακροατές κάθε εβδομάδα.

Στις 26 Iουλίου 2013, το LEFTeria-news, τον άκουσε να ασχολείται με το κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ

Citing Dignity, Greek Workers Take Over Factory

by Joanna Kakissis

July 26, 2013

The financial crisis in Greece has devastated the country’s manufacturing sector, which has lost more than 30 percent of its jobs in the past three years. But at one factory in an industrial center in the north, workers have taken matters into their own hands.

Makis Anagnostou, a worker and union leader, bottles lavender-scented fabric softener at VIO.ME, a former tile materials factory that went bust and has been revived by its staff as a collective making environmentally-friendly detergent.

Επικαλούμενοι Αξιοπρέπεια, Έλληνες Εργάτες Αναλαμβάνουν Εργοστάσιο

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει καταστρέψει τον μεταποιητικό τομέα της χώρας, η οποία έχει χάσει περισσότερο από το 30% των θέσεων εργασίας της κατά τα τελευταία τρία χρόνια. Αλλά σε ένα εργοστάσιο σε ένα βιομηχανικό κέντρο στα βόρεια της χώρας, οι εργαζόμενοι έχουν πάρει την κατάσταση στα χέρια τους.

Μέσα στο χαώδες εργοστάσιο στα προάστια της Θεσσαλονίκης, οκτώ μεσήλικοι άνδρες γεμίζουν φιάλες με ενα μαλακτικό, βάση το ξίδι , που είναι αρωματισμένο με φρέσκια ​​λεβάντα.

Αυτή η γραμμή συναρμολόγησης χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή κόλλας για κεραμικά πλακίδια. Όμως, η κατάρρευση του κλάδου των κατασκευών σκότωσε τη ζήτηση για δομικά υλικά.

Ο Δημήτρης Μόκας, ένας από τους άνδρες που εργάζονται εδώ, λέει ότι οι Έλληνες εξακολουθούν ακόμη να πρέπει να πλένουν τα ρούχα τους – και η νέα γραμμή της εταιρείας του από προϊόντα καθαρισμού είναι μια καλή περίπτωση.

“Δεν θέλεις να πας στο σούπερ μάρκετ και να αγοράσεις σαπούνι για τα ρούχα πληρώνοντας 20 ευρώ, όταν εμείς θα σου το δίνουμε με 3 ευρώ”, λέει.

Η εταιρεία ονομάζεται VIO.ME. Βιομηχανική Μεταλλευτική.

Η VIO.ME είναι θυγατρική της Philkeram Johnson, μια ελληνικής εταιρείας που έκανε κάποτε κεραμικά πλακίδια και τα εξήγαγε σε 29 χώρες.

Η Πτώχευση Του 2011

Η Φίλκεραμ Johnson κήρυξε πτώχευση το 2011. Οι 70 εργαζόμενοι της VIO.ME  σταμάτησαν να παίρνουν μισθούς το ίδιο έτος. Αλλά ακόμα πήγαιναν στην δουλειά, και συνέχιζαν να παράγουν κόλλες πλακιδίων και προϊόντα καθαρισμού. Για κάποιο καιρό, είχαν λάβει επίσης και επίδομα ανεργίας, μας λέει ο Μόκας

“Οι όποιες παροχές ανεργίας τελείωσαν τον περασμένο Σεπτέμβριο”, λέει. “Είπαμε, «τι μπορούμε να κάνουμε τώρα; Να μείνουμε εδώ και να το φυλάμε; Πρέπει να φάμε, κάτι πρέπει να κάνουμε». Επειδή θέλουμε να έχουμε δουλειά”.

Η εύρεση εργασίας στην Ελλάδα είναι αποθαρρυντική. Περισσότερο από το 27% των Ελλήνων είναι άνεργοι. Η Βόρεια Ελλάδα είναι ιδιαίτερα σκληρά χτυπημένη. Γι ‘αυτό το ήμισυ του προσωπικού της VIO.ME αποφάσισε να καταλάβει το πτωχευμένο εργοστάσιο και να το αναδιοργανώσει ώστε να βγάζει φιλικά προς το περιβάλλον απορρυπαντικά και μαλακτικά.

 Empty bottles that will hold fabric softener made with vinegar and lavender.

Joanna Kakissis

Οι εργαζόμενοι αρχίσουν τις βάρδιες τους στις 7 το πρωί, και κάνουν τα πάντα, λέει ο Μόκας.
“Ήμουν οδηγός περονοφόρου και τώρα είμαι λογιστής … προμηθευτής, οδηγός, ό, τι θέλετε”, λέει.

Αυτό περιλαμβάνει και την θέση του διευθυντή. Δεν υπάρχει αφεντικό εδώ και έτσι για τους τελευταίους πέντε μήνες, ο Μόκας και οι συνάδελφοί του, έχουν μοιραστεί και τη διοίκηση του εργοστασίου.
Το δικαστήριο διόρισε ως δικηγόρο εκκαθάρισης, τον Γιώργο Βαρανούδη, για να διαχειριστεί τη χρεοκοπία της μητρικής εταιρείας της VIO.ME, την Φίλκεραμ Johnson.

Ο Βαναρούδης δήλωσε στον NPR ότι οι εργαζόμενοι της VIO.ME – όπως και άλλοι δυνητικοί αγοραστές – δεν θέλουν να αγοράσουν μετοχές μιας εταιρείας που έχει πάνω από € 4 εκ (5.3 δολάρια) χρέος. Λέει ότι ένα δικαστήριο στη Θεσσαλονίκη ενδέχεται να διορίσει διαχειριστές για την VIO.ME που θα επιτρέψει στους εργαζόμενους να παραμείνουν στην ιδιοκτησία – ή να τους διώξει.

Οι εργαζόμενοι ελπίζουν να γίνει δικό τους το εργοστάσιο.

Οι εργαζόμενοι  της VIO.ME έχουν εμπνευστεί από ένα αντίστοιχο προηγούμενο στη νότια Αργεντινή, όπου οι απολυθέντες υπάλληλοι της Zanon, ένός εργοστασίου κεραμικών που έκλεισε το 2001, ανέλαβαν τις εγκαταστάσεις και τώρα τους ανήκουν και τις λειτουργούν

Οι Αργεντίνοι εργάτες μετονόμασαν επίσης την μονάδα σε Fabrica Sin Patrones – Εργοστάσιο Χωρίς Αφεντικά – και έγιναν το αγαπημένο θέμα των αριστερών οργανώσεων και των ακτιβιστών των εργασιακών δικαιωμάτων

Αυτοί οι ακτιβιστές υποστηρίζουν επίσηςτην VIO.ME, η οποία συλλέγει επίσης δωρεές μέσω του PayPal, στην ιστοσελίδα της μονάδας.

Αυτό που δεν παίρνουν είναι πίστωση, από οποιαδήποτε, ανακεφαλαιοποιημένη, ελληνική τράπεζα, οι οποίες σπανίως δίνουν δάνεια πια, λέει ο Αθανάσιος Σαββάκης, πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδας.

“Το πρόβλημα στην πραγματικότητα, είναι η ρευστότητα” λέει. “Οι εξωστρεφείς εταιρείες, εκείνοι με υψηλά επίπεδα των εξαγωγών, το έχουν αντιμετωπίσει αυτό με θετικό τρόπο.”
Αυτές οι εταιρείες βγάζουν χρήματα πουλώντας τα προϊόντα τους στο εξωτερικό, ενώ οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο, πωλούν τα απορρυπαντικά τους σε μια τοπική αγορά, εν μέσω ύφεσης.
Το μαλακτικό της VIO.ME μπορεί και να μην έχει μέλλον. Αλλά οι εργάτες εξακολουθούν να μπαίνουν σε οκτάωρες βάρδιες στη γραμμή παραγωγής, κάθε μέρα.

Όταν η βάρδια τελειώσει, στις 3 μ.μ., θα παραταχθούν σε ένα ζεστό, χωρίς αέρα γραφείο για το μισθό μιας ημέρας – μόλις 10 ευρώ, ή περίπου $ 13.

ΟΔημήτρης Νικολαϊδης, ένας ψηλός ηλεκτρολόγος με γκρίζα μαλλιά, περπατά προς το παλιό του μπλε Daewoo Lanos.

“Είναι πραγματικά δύσκολο να ζήσεις με αυτόν το μισθό”, λέει ο Νικολαΐδης, καθώς οδηγεί για το σπίτι. “Η αλήθεια είναι, ότι δεν μπορείς να ζήσεις απ¨αυτό. Απλά πληρώνομαι τα χρήματα που φτάνουν για να έρχομαι εδώ και να συνεχίζω να δουλεύω”.

Στο πίσω κάθισμα κάθεται ο Γιώργος Δεληγιάννης, ένας χειριστής μηχανήματος με γυαλιά και ένα παστέλ πουκάμισο. Ο ίδιος λέει ότι ήταν δύσκολο να μάθει τόσες πολλές νέες δεξιότητες, συμπεριλαμβανομένης της λογιστικής, και να διαχειριστεί τόσες πολλές διαφορετικές προσωπικότητες σε μια συλλογικότητα που επιμένει να βάζει την ισότητα πάνω από την φιλοδοξία.

“Αλλά προσπαθούμε να είμαστε υπομονετικοί», λέει. «Θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν”.

Έξω από το εργοστάσιο τους, η οικονομία έχει διαλυθεί. Μέσα σε αυτούς τους τοίχους, οι άνδρες επιβιώνουν. Και λένε ότι έχουν βρει την αξιοπρέπεια, αν όχι τα χρήματα, από την εργασία τους.

olympiada

Πώς φορολογούσαν οι αρχαίοι

Εάν οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν ήταν μάστορες στην επιβολή και την είσπραξη φόρων, σήμερα ίσως να μην υπήρχε ο Παρθενώνας. Υπερβολή; Κι όμως, χάρη στο χαράτσι που πλήρωναν οι άλλες πόλεις κατά την Α' Αθηναϊκή Συμμαχία -ειδικότερα από το 454 π.Χ., το ένα εξηκοστό του ετήσιου φόρου πήγαινε υπέρ της... θεάς Αθηνάς- ο Περικλής εξοικονόμησε τα χρήματα για να χτιστεί ο περίφημος ναός.

Ορισμένες από τις επιγραφές του Επιγραφικού Μουσείου μάς αποκαλύπτουν πώς οι αρχαίοι Αθηναίοι γέμιζαν το κρατικό ταμείο

Πριν από 2.500 χρόνια τα κρατικά ταμεία της Αθήνας ήταν γεμάτα, χωρίς τη βοήθεια των οικονομολόγων του Χάρβαρντ. Η οικονομική κρίση ήταν άγνωστη λέξη και το πλεόνασμα έφτανε σε τέτοιο ύψος που αν το είχε σήμερα ο Γ. Παπακωνσταντίνου θα έκλαιγε από χαρά. Και τότε όμως, χωρίς την πίεση των ευρωπαίων εταίρων, έμπαιναν φόροι με διάφορες ονομασίες, τακτικοί και έκτακτοι, άμεσοι και έμμεσοι, για δημόσια έργα, για στρατιωτικό εξοπλισμό, κ.λπ. Ουδείς διέφευγε. Πλήρωναν οι έχοντες και κατέχοντες, πλήρωναν όμως και οι μέτοικοι, οι ξένοι δηλαδή, πλήρωναν και οι πόρνες!

Οι αρχαίοι φόροι έμπαιναν με την έγκριση της Βουλής. Οσο για τη διαφάνεια, τα ονόματα όσων πλήρωναν αναγράφονταν στους φορολογικούς καταλόγους της εποχής, που βρίσκονταν σε κοινή θέα. Πάνω σε πέτρινες πλάκες και στήλες δηλαδή, σαν αυτές που υπάρχουν στο Επιγραφικό Μουσείο, ένα γνωστό-άγνωστο αλλά πολύ ενδιαφέρον μουσείο στην οδό Τοσίτσα 1, που αναδεικνύει και τεκμηριώνει κομμάτια της Ιστορίας.

Εκεί βρήκαμε τη μνημειώδη «Στήλη της εξηκοστής», έναν λίθινο φορολογικό κατάλογο ύψους 3,5 μέτρων όπου είναι καταγεγραμμένες κατά γεωγραφικές ενότητες οι καταβολές των συμμάχων της Α' Αθηναϊκής Συμμαχίας την περίοδο 454/3-440/39 π.Χ., προκειμένου να υπάρχει μια «καβάντζα» για να αντιμετωπιστούν οι Πέρσες. Οι εισφορές ήταν ανάλογες με την οικονομική κατάσταση των 265 συμμάχων. Βλέπουμε δηλαδή από τους Ιωνες οι Κυμαίοι να πληρώνουν 12 τάλαντα (6.000 δραχμές) και οι Νισύριοι μόλις ένα, ενώ από τη Θράκη οι Μενδαίοι έδιναν εννέα τάλαντα και οι Θάσιοι 30!

«Εκτός από αυτόν τον τακτικό φόρο, από το 440 π.Χ. η Αθήνα επέβαλλε στους συμμάχους της και έκτακτη εφάπαξ εισφορά, τη λεγόμενη επιφορά», μας πληροφορεί η διευθύντρια του Επιγραφικού Μουσείου Μαρία Λαγογιάννη. «Η δε είσπραξη είχε ανατεθεί σε ειδικούς άρχοντες, τους Ελληνοταμίες».

Οπως αποδεικνύεται, οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν πολλά κόλπα για την είσπραξη των φόρων. Οταν οι άλλες πόλεις άρχισαν να διαμαρτύρονται ενόψει της Β' Αθηναϊκής Συμμαχίας, οι Αθηναίοι τους υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν τον συμμαχικό φόρο. Αυτό που έκαναν τελικά ήταν να του αλλάξουν όνομα και να τον πουν «σύνταξη».

Η κυρίαρχη αθηναϊκή πολιτεία είχε διάφορες πηγές για να γεμίζει το δημόσιο ταμείο. Υπήρχαν οι καταβολές για εκμίσθωση δημόσιας περιουσίας (κτήματα, οικοδομήματα ή τα μεταλλεία του Λαυρίου), υπήρχαν και οι δικαστικές καταβολές.

Κι άλλα τακτικά τέλη γέμιζαν τον κρατικό κορβανά: για να εισαχθούν και να εξαχθούν προϊόντα από τα αττικά λιμάνια (πεντηκοστή), ή για να εισαχθούν εμπορεύματα από τις πύλες της πόλης (διαπύλιον). Καμία εξαίρεση. Οι μέτοικοι έπρεπε να ανανεώνουν επί πληρωμή μία φορά το χρόνο την άδεια παραμονής τους στην Αθήνα (μετοίκιον), ενώ κατέβαλλαν και επιπρόσθετο τέλος για να έχουν το δικαίωμα να εργασθούν (ξενικόν). Οι δε οίκοι έδιναν τον... πορνικό φόρο.

Οι αμυντικές δαπάνες

Μέρος των κρατικών εσόδων πήγαινε για δημόσια έργα. Σε μια στήλη του μουσείου (432/1 π.Χ.) σώζονται δύο τροπολογίες σε ψήφισμα που σχετίζονται πιθανότατα με τη βελτίωση του συστήματος ύδρευσης της Αθήνας ή την κατασκευή και επισκευή των κρηνών. «Το έργο είχε προγραμματιστεί να γίνει "από ολιγίστων χρημάτων", αλλά κατά προτεραιότητα», εξηγεί η Μ. Λαγογιάννη. «Η οικογένεια του Περικλή μάλλον προσφέρθηκε να καλύψει τη δαπάνη, αλλά η πόλη αποφάσισε τα χρήματα να δοθούν από τον φόρο των συμμαχικών πόλεων».

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι φρόντιζαν, επίσης, να εξασφαλίσουν κονδύλια για την άμυνα. «Οι πιο εύποροι ήταν υποχρεωμένοι να αναλαμβάνουν την "τριηραρχία", την ετήσια δαπάνη για εξοπλισμό ενός πολεμικού πλοίου και τη σίτιση των ναυτών, που καθορίζονταν σε μια δραχμή ανά ναύτη ημερησίως», συνεχίζει η διευθύντρια του μουσείου, το οποίο εκθέτει μια σχετική στήλη του 481/0 π.Χ.

Χρειαζόταν τόλμη για να αρνηθεί κάποιος αυτό το σημαντικό έξοδο. Σε αυτή την περίπτωση έπρεπε να υποδείξει κάποιον άλλον, που θεωρούσε πιο πλούσιο, και να προτείνει αντίδοση. Να ανταλλάξει, δηλαδή, την περιουσία του με την περιουσία του πλουσιότερου. Αν ο άλλος πολίτης αρνιόταν, τότε η ανάθεση γινόταν από τα αρμόδια δικαστήρια.

Υποχρεωτική, αλλά ιδιαίτερα τιμητική ήταν και η χορηγία, η ανάληψη της δαπάνης για την προετοιμασία του χορού, τις θρησκευτικές εκδηλώσεις, τις παραστάσεις των δραματικών αγώνων. «Η χορηγία στοίχιζε 300-5.000 δρχ., όταν τον 5ο αιώνα ο ετήσιος μισθός της ιέρειας της Αθηνάς Νίκης ήταν 50 δρχ.», τονίζει η Μ. Λαγογιάννη, καθώς μας δείχνει μια στήλη του 313/2 π.Χ. Πρόκειται για τιμητικό ψήφισμα του Δήμου Αιξωνής (η σημερινή Γλυφάδα) για δύο χορηγούς, τον Αυτέα και τον Φιλοξενίδη, οι οποίοι «καλώς και φιλοτίμως εχορήγησαν».

Σαν να μην έφταναν και τότε τα τακτικά μέτρα, υπήρχαν και έκτακτα. Οπως η «επίδοσις» (σε χρήματα ή για την εκτέλεση συγκεκριμένου δημόσιου έργου) την οποία κατέβαλλαν οι πλούσιοι αλλά και οι μέτοικοι για την ενίσχυση της πόλης σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Κι ακόμα η «εισφορά» σε περίοδο πολέμου για στρατιωτικές δαπάνες.

Κι αν κάποιος πιανόταν να φοροδιαφεύγει, ο νόμος ήταν αυστηρός, ακόμα και για τον φοροεισπράκτορα. Για του λόγου το αληθές, υπάρχει ένα ψήφισμα του 510 π.Χ. για τους αθηναίους κληρούχους στη Σαλαμίνα, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλλουν φόρο, να εκτελούν τη στρατιωτική τους θητεία, ενώ δεν επιτρέπονταν να εκμισθώσουν τη γη που τους είχε παραχωρηθεί. Εάν τα παραβίαζαν, πλήρωναν πρόστιμο, το τριπλάσιο του μισθώματος, στο Δημόσιο.

Οχι μόνον αυτές τις επιγραφές, αλλά και πολλές άλλες, πάνω από 13.400 διαθέτει το Επιγραφικό Μουσείο, που χρονολογούνται από το 8ο αι. π.Χ. έως και τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους. Ανάμεσά τους ο άβαξ από τη Σαλαμίνα με αριθμητικά σύμβολα, η αρχαιότερη επιγραφή σε λίθο από την Ακρόπολη, ο Ιερός Νόμος του Εκατόμπεδου, κ.ά.

Προσιτό, στο κέντρο της Αθήνας και πάντα με δωρεάν είσοδο, το μουσείο οργάνωσε πριν από λίγες ημέρες ένα επιτυχημένο τριήμερο εκδηλώσεων με εκθέσεις δημιουργών της Σχολής Καλών Τεχνών και του Πολυτεχνείου, προβολές ταινιών, μουσική με αρχαία όργανα, αφήγηση παραμυθιών. Στόχος του να φέρει πιο κοντά όσους κατοικούν ή εργάζονται στα Εξάρχεια. Παράλληλα συνεχίζονται τα εκπαιδευτικά προγράμματά για τη γένεση της γραφής και της δημοκρατίας, ενώ κυκλοφόρησε και το ημερολόγιό του που είναι αφιερωμένο στους αττικούς μήνες.

 Πηγή: enet