Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ Η άμυνα του καθεστώτος απέναντι στα κινήματα έχει ένα βασικό επιχείρημα: Την απουσία πολιτικής πρότασης από πλευράς των κινημάτων. Το επιχείρημα αυτό μπορεί να αναδεικνύει τις παθογένειες και τις παιδικές ασθένειες του κινήματος αλλά κρύβει την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι και ιδεολογία υπάρχει και πρόταση και εναλλακτική λύση απέναντι σε αυτά που προτείνει το καθεστώς. Οι ιδέες και οι ζυμώσεις στα κινήματα είναι γεγονός και κυκλοφορούν σε λαϊκές συνελεύσεις, στους δρόμους, στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο, στα πηγαδάκια, στα καφενεία….παντού και είναι καταγεγραμμένες έχουν πάρει κωδικοποιημένη μορφή και αποτελούν το ελάχιστο πλαίσιο πολιτικών στόχων που είναι αποδεκτοί από όλους, όπως έχει γίνει σαφές μέσα από τις συνελεύσεις και τις συναντήσεις, που γίνονται καθημερινά, τόσο ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν πάρει πρωτοβουλίες κι έχουν καταθέσει προτάσεις όσο και σε απλούς ενεργούς πολίτες που εκφράζουν δημοκρατικά τη γνώμη τους. Η κωδικοποίηση των αρχών και στόχων του κινήματος είναι τα γνωστά σε όλους 5 σημεία. 1. Απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος που ευθύνεται για την κατάρρευση της χώρας. Η πολιτική της παρούσας κυβέρνησης είναι απόρροια συνταγματικών παραβιάσεων και συνιστά εξαπάτηση του Ελληνικού λαού, που ψήφισε το κυβερνόν κόμμα για να εφαρμόσει πρόγραμμα εντελώς αντίθετο από αυτό που εφαρμόζεται. Η προκλητική ανακολουθία μεταξύ του πολιτικού προγράμματος της παρούσας κυβέρνησης βάσει του οποίου ψηφίστηκε από το εκλογικό σώμα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και των πολιτικών που σαν κυβέρνηση εφαρμόζει με το πρόσχημα της δημοσιονομικής και πιστωτικής κρίσης που οδήγησαν στην αποδοχή του μνημονίου, αποτελεί τη βάση της απονομιμοποίησης της παρούσας κυβέρνησης. 2.Μή αναγνώριση του χρέους και προσφυγή στα αρμόδια διεθνή δικαστήρια για την ακύρωση των πρόσφατων δανειακών συμβάσεων επι τη βάσει των κανόνων του διεθνούς δικαίου και της νομολογίας. Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές του ελληνικού κράτους και ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, που έμμεσα έχει εκχωρηθεί στους δανειστές. Με τον τρόπο αυτό εξοικονομούμε πάνω από 80 δισ. Ευρώ, που είμαστε αναγκασμένοι να καταβάλλουμε κάθε χρόνο στους δανειστές και για τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να δανειζόμαστε συνεχώς διογκώνοντας το δημόσιο χρέος. -Γλιτώνοντας από τον φόρο αίματος που πληρώνει η χώρα στους δανειστές, ο οποίος το 2009 έφτασε στο 35% του ΑΕΠ, όχι μόνο μπορούμε να συνεχίσουμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά και με τους πόρους που θα περισώσουμε μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια γενναία αναδιανομή εισοδημάτων προς όφελος πρώτα και κύρια των μισθωτών και συνταξιούχων. Κι αυτό όχι μόνο ή απλώς για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης ή βελτίωσης του επιπέδου της ζωής τους, αλλά γιατί μόνο έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια αληθινή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. - Με την άρνηση της χώρας να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της οι επικριτές αυτής της πρότασης τονίζουν ότι η χώρα δεν θα μπορέσει ξανά να βγει στη διεθνή αγορά ομολόγων για να δανειστεί. Αυτό, όμως, δεν είναι κακό, αλλά καλό. Αλίμονο αν η χώρα χρειάζεται να δανείζεται επ άπειρον από τη διεθνή κερδοσκοπία: έχει χάσει το παιχνίδι από χέρι. Αν εκλείψει η εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες της χώρας είναι ασήμαντες. Κάλλιστα μπορεί να τις καλύψει από το εσωτερικό, με όπλο το δικό της εθνικό νόμισμα, όπως έκανε για δεκαετίες πριν μπει στο ευρώ, χωρίς να κινδυνεύει από χρεοκοπία. Σημαντική στην οικονομική αυτή διαδικασία είναι η παράλληλη διεκδίκηση πληρωμής πρός την χώρα όλων των συμβατικών οικονομικών υποχρεώσεων άλλων χωρών όπως πχ της περίπτωσης της Γερμανίας Στο πλαίσιο ανασυγκρότησης της οικονομίας προτείνεται ο εξορθολογισμός των εξόδων του Δημοσίου και η θέσπιση αξιόπιστου μηχανισμού ελέγχου για τη διασφάλιση της διαφάνειας και την αποφυγή των υπερτιμολογήσεων, που αποτελούν θεμέλιο λίθο της διαφθοράς. -Ηδη οι τράπεζες είναι υπό κατάρρευση Ο μόνος τρόπος για να διασωθούν, μαζί με τις λαϊκές αποταμιεύσεις και καταθέσεις, είναι η εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών και η μετατροπή τους από ιδρύματα σαράφικης εκμετάλλευσης της επιχείρησης και του νοικοκυριού, σε μοχλούς αναδιοργάνωσης και αναπτυξιακής στήριξης της μικρής και μεσαίας επιχείρησης, του ατομικού παραγωγού και επιχειρηματία και του νοικοκυριού. Έτσι μπορεί να ελεγχθεί και η εκροή κεφαλαίου στο εξωτερικό, που αποτελεί μια από τις πιο μεγάλες πληγές της ελληνικής οικονομίας. Η επανίδρυση της ΕΤΒΑ επίσης θα αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας στη χώρα μας, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει αποβιομηχανοποιηθεί πλήρως Η μονομερής άρνηση της πληρωμής του χρέους, είναι ο μόνος τρόπος για να διασωθεί η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή και η μόνη ευκαιρία για να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους . Για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, για την ίδια τη χώρα. 3. Συνολική αναθεώρηση των σχέσεων της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση -Η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας δεν λύνει το μεγάλο πρόβλημα του τεράστιου δημόσιου χρέους, το οποίο συνεχώς θα διογκώνεται. -Η μόνη λύση για να ανακτήσει η Ελλάδα μέρος της χαμένης ανταγωνιστικότητάς της, δεν είναι να δεχθεί ένα νέο σύμφωνο στα πλαίσια εξυπηρέτησης των συμφερόντων της Γερμανίας και άλλων χωρών της Β. Ευρώπης αλλά η ανάκτηση του ελέγχου της οικονομίας, που σαν πρώτο και αναγκαίο όρο έχει την έκδοση εθνικού νομίσματος. Η έκδοση εθνικού νομίσματος θα πρέπει να συνοδεύεται από εγγύηση του εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων από τυχόν υποτίμηση έτσι ώστε να μην μειωθεί αλλά να αυξηθεί η ρευστότητα στην αγορά. 4. Η αναζήτηση ποινικών και αστικών ευθυνών από τους υπευθύνους, που μας οδήγησαν στην κατάρρευση. Αν αποδειχθεί ύπαρξη δόλου τότε ενέχονται σε εσχάτη προδοσία, διότι συνειδητά έβλαψαν τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού και της πολιτείας και το αδίκημα δεν είναι παραγεγραμμένο με τις ισχύουσες διατάξεις -Η κατάρρευση του οικονομικού και κοινωνικού ιστού της χώρας που βιώνουν οι πολίτες δεν είναι προϊόν αυτόματης διαδικασίας. -Για την τραγική υπερχρέωση στούς διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους, την ανεργία που καλπάζει,το κόψιμο μισθών, μεροκάματων και συντάξεων, τα λουκέτα μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τις εκατοντάδες αυτοκτονίες πολιτών για χρέη και την υποθήκευση της ίδιας της χώρας ,υπεύθυνοι είναι συγκεκριμένοι πολιτικοί, που κυβέρνησαν τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση όπως και συγκεκριμένοι κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες οι οποίοι στο βωμό των υπερκερδών υπέθαλψαν διαχρονικά τα φαινόμενα της διαπλοκής εν γνώσει των ολεθρίων αποτελεσμάτων που είχαν οι πρακτικές αυτές εις βάρος των συμφερόντων του κράτους. -Όλοι οι αναφερόμενοι παράγοντες αποτελούν ουσιαστικό μέρος του τραγικού προβλήματος του τόπου. Απαίτηση των πολιτών είναι η προσαγωγή τους σε δίκες από ειδικό δικαστήριο στο οποίο θα λογοδοτήσουν απολαμβάνοντας δίκαιη δίκη ,σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες απόδοσης δικαίου. 5.Εισαγωγή στη χώρα πολιτικών συνθηκών πραγματικής Δημοκρατίας με τροποποίηση του Συντάγματος. -Το παρόν κοινοβουλευτικό σύστημα δεν εκφράζει γνήσια τη βούληση των πολιτών καθώς ρυθμίζεται από μεταβαλλόμενους εκλογικούς νόμους, που νοθεύουν την αρχή της ισότητας της ψήφου των πολιτών (κάθε πολίτης και μία ισοδύναμη πολιτικά ψήφος). -Αφ ετέρου ο τρόπος χρηματοδότησης των κομμάτων και των πολιτικών από το δημόσιο ταμείο η από επιχειρηματικούς κύκλους δεν διασφαλίζει παρά τη διαιώνιση συνθηκών διαφθοράς και διαπλοκής. -Η μορφή αντιπροσώπευσης των πολιτών από πολίτες-πολιτικούς με θητείες απεριόριστου χρόνου οδηγεί σε πελατειακές σχέσεις, φαινόμενα διαφθοράς και καλπάζουσα διαπλοκή. Η λειτουργία της «αρχής της δεδηλωμένης» ως κοινοβουλευτικής πρακτικής ουσιαστικά αναιρεί το δικαίωμα στον βουλευτή να έχει γνώμη και τον υποτάσσει στην πολιτική του «αρχηγού» νοθεύοντας έτσι τον κοινοβουλευτισμό. -Με βάση τις αναφερόμενες εμπειρίες των τελευταίων δεκαετιών, οι πολίτες επιθυμούν να εκφράζουν τη βούλησή τους σε τοπικό η/και εργασιακό επίπεδο μέσα από συνελεύσεις οι οποίες θα εκλέγουν αντιπροσώπους μικρής θητείας με απλό σύστημα ψηφοφορίας. -Εφαρμόζεται η αρχή της ανακλητότητας όλων των δημόσιων αξιωμάτων με απλή πλειοψηφία, η αρχή της ισοδυναμίας της ψήφου των πολιτών,η περιορισμένη διάρκεια κάθε δημόσιας θητείας. -Για την υλοποίηση της δημοκρατικής διαδικασίας δεν απαιτούνται οι τεράστιες δημόσιες και ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις οι οποίες συντηρούν τη διαφθορά. Αντίθετα χρησιμοποιούνται θεσμοθετημένα και ελεύθερα πλέον τα συμβατικά ΜΜΕ και αξιοποιούνται οι επικοινωνιακές δυνατότητες του διαδικτύου. -Αντιπρόσωποι των επί μέρους συνελεύσεων από όλη τη χώρα και τα πεδία εργασίας των πολιτών συγκροτούν την Εθνοσυνέλευση των πολιτών η οποία εκπονεί νέο Καταστατικό Χάρτη της χώρας που διασφαλίζει πραγματικούς δημοκρατικούς θεσμούς οι οποίοι υλοποιούν τις παραπάνω βασικές αρχές. -Εισάγεται η χρήση δημοψηφισμάτων άμεσης έκφρασης της βούλησης των πολιτών σε τοπικό η πολιτειακό επίπεδο για ζητήματα τοπικού, εργασιακού ,οικονομικού και γενικού ενδιαφέροντος. ΝΕΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ; Και ναι και όχι! Η ιδέα της άμεσης δημοκρατίας κερδίζει διαρκώς περισσότερο έδαφος στα κινήματα. Αυτό συμβαίνει για μια ποικιλία λόγων. Ο βασικότερος είναι ότι το παρόν κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί σαν επίφαση δημοκρατίας ενώ κάθε άλλο παρά δημοκρατικό είναι. Είναι κοινή η πεποίθηση ότι οι βουλευτές είναι έμμισθες γλάστρες των οποίων η παρουσία στην βουλή απλά συμπληρώνει το σκηνικό μιας δήθεν δημοκρατίας ενώ στην πραγματικότητα στερούνται του δικαιώματος να «βούλονται» θεμελιώδες για κάποιον που θέλει να λέγεται βουλευτής. Ψηφίζουν αγεληδόν ως άβουλη μάζα ότι προτείνει το κομματικό ή κυβερνητικό διευθυντήριο αλλιώς χάνουν την καρέκλα τους που έχει αναχθεί ως υπέρτατο αγαθό στο νέο κοινοβουλευτικό ήθος. Η χρεωκοπία λοιπόν αυτού του θεατρικού κοινοβουλευτισμού είναι ό ένας λόγος. Η αναζήτηση ενός άλλου δημοκρατικού προτύπου, το οποίο μάλιστα έλκει την καταγωγή του από την αρχαία Αθήνα του χρυσού αιώνα μοιάζει να είναι γοητευτική ιδέα. Όπως όλες οι νέες ιδέες, ακόμα κι αν είναι τόσο παλιές πάσχουν από παιδικές ασθένειες. Οι ακραιφνείς οπαδοί της «άμεσης δημοκρατίας» ονειρεύονται μια κοινωνία που θα διοικείται από κληρωτούς, ανακλητούς άρχοντες, που θα αναδεικνύονται μέσα από λαϊκές συνελεύσεις σε όλη τη χώρα και που όλες οι αποφάσεις που αφορούν στη διακυβέρνηση της χώρας θα λαμβάνονται με δημοψηφίσματα. Πάνε περίπατο τα αρχηγιλίκια, περίπατο οι πελατειακές σχέσεις κι ένα σωρό παθογένειες του τωρινού κοινοβουλευτισμού. Είναι όμως λειτουργικό κι αποτελεσματικό ένα σύστημα τέτοιο σε μια σύγχρονη κοινωνία στο πλαίσιο του υπαρκτού παγκόσμιου γίγνεσθαι; Απαντώ ευθέως: Έτσι όπως το ονειρεύονται οι ρομαντικοί οπαδοί της άμεσης δημοκρατίας όχι! Είναι σαφές για κάθε λογικό άνθρωπο ότι δεν μπορούν να μπαίνουν σε δημοψηφίσματα λεπτά θέματα διπλωματίας και εξωτερικής πολιτικής, των οποίων η χάραξη κι επεξεργασία οφείλει να είναι έργο ειδικών σε μυστικές συνεδριάσεις. Δεν ζούμε στην εποχή όπου το μοναδικό θέμα εξωτερικής πολιτικής ήταν το «κάνουμε πόλεμο ή όχι». Δεν μπορεί τα θέματα άμυνας να είναι αντικείμενο συζήτησης στις γειτονιές. Μπορεί όμως να γίνεται εκτεταμένη χρήση δημοψηφισμάτων για ένα σωρό θέματα που αφορούν στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Μπορεί ο πολίτης να αποφασίσει με δημοψήφισμα το αν θα δανειστεί η χώρα ή όχι γνωρίζοντας τις συνέπειες και της μιάς εκδοχής και της άλλης, εφ όσον ενημερώνεται με ειλικρίνεια από τους άρχοντες και όχι με την κρυψίνοια που χαρακτηρίζει το «καθεστώς» , που ενώ μας έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν» έκλεινε μυστικές συμφωνίες με το ΔΝΤ πρίν καν πάρει την εξουσία. Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο η άμεση δημοκρατία δεν είναι ένα ιδεατό καθεστώς. Είναι υπαρκτό στη σύγχρονη κοινωνία. Η Ελβετία, χάρη στο σύνταγμα που συνέταξε ο Καποδίστριας, έχει μια μορφή άμεσης δημοκρατίας, η οποία αποδείχτηκε λειτουργική και την έχει οδηγήσει στην ευνομία και την σταθερότητα. Είναι τυχαίο το ότι όταν διαμορφωνόταν το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης, οι επικυρίαρχοι επέλεξαν αυτό το καθεστώς για την έδρα των τραπεζών τους, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη διέσπειραν απολυταρχίες και ψευδοδημοκρατίες; Το σύνταγμα λοιπόν της Ελβετίας είναι μια καλή βάση για συζήτηση. ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα όμως: Κάποια πράγματα γίνονται πρίν και κάποια μετά. Τι εννοώ: Ακούω πολλούς μέσα στα κινήματα να λένε ότι η αλλαγή δεν θα πρέπει να γίνει με όρους του καθεστώτος, δηλαδή με εκλογές, αλλά να δημιουργηθούν οργανώσεις βάσης, να εκπαιδευτεί ο λαός στη λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας, και να αναδείξει όργανα, που θα προκύψουν μέσα απ αυτές τις διαδικασίες. Κύριοι, ο ρομαντισμός πρέπει να έχει κάποια όρια. Παραβλέπω το γεγονός ότι αυτή η διαδικασία θέλει τουλάχιστον 5 χρόνια για να λειτουργήσει υποτυπωδώς. Μην ξεχνάτε το βασικότερο: Η κοινωνία αυτή τη στιγμή είναι οργανωμένη με συγκεκριμένους κανόνες. Υπάρχει ένα Σύνταγμα και μια σειρά νόμων που καθορίζουν το πώς μετέχει κανείς στη διεκδίκηση της εξουσίας και μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να τη διεκδικήσει. Μετέχοντας δηλαδή στις εκλογές. Όσες συνελεύσεις και να γίνουν, όσα λαϊκά όργανα και να εκλεγούν απ αυτές, αυτά είναι θεσμικά ανυπόστατα και δεν παράγουν αποτελέσματα. Πρώτα λοιπόν παίρνεις την εξουσία με την ψήφο του Ελληνικού λαού, πού είναι πιο ώριμος παρά ποτέ να ψηφίσει κάτι διαφορετικό, και μετά κάνεις τις Συνταγματικές αλλαγές, που θα μετατρέψουν έναν δήθεν κοινοβουλευτισμό σε μια πραγματική κοινοβουλευτική δημοκρατία, βήμα, βήμα και με την έγκριση του λαού που θα καλείται να επικυρώνει τις προτάσεις σου με δημοψηφίσματα.. Αυτός είναι ο τρόπος. Άλλος δεν υπάρχει. Να μην ξεχνάμε επίσης κάτι. Ο λαός που έχει ξεσηκωθεί, ξεσηκώθηκε για να αλλάξει κάτι εδώ και τώρα. Ο λαός θέλει να διώξουμε τον ΓΑΠ και την παρέα του και να εξυγιάνουμε το κράτος. Δεν θέλει να αλλάξουμε το πολίτευμα. Θέλει ν αλλάξουμε τις παθογένειες του πολιτεύματος. Συμφωνώ ότι η πρόταση ενός νέου πολιτικού συστήματος είναι γοητευτική και λειτουργεί σαν αντιστάθμισμα απέναντι στους χρεοκοπημένους -ισμούς, συμφωνώ επίσης ότι η επιλογή ενός μοντέλου «άμεσης δημοκρατίας» χωρίς ακρότητες θα ήταν κάτι ευκταίο, αυτό όμως δεν μπορεί να προκύψει αυτόματα μέσα από μη θεσμοθετημένες διαδικασίες και προπάντων θέλει μήκος χρόνου που δεν έχουμε. Αν δεν ενώσουμε τα κινήματα στο πλαίσιο μιας ελάχιστης πολιτικής συμφωνίας (5 σημεία) και δεν οργανωθούμε έτσι ώστε να αποκτήσουμε δομή κι εκπροσώπηση, που θα μπορεί να αντιπολιτεύεται εδώ και τώρα, αν δεν αρθρώσουμε ενιαίο και αξιόπιστο πολιτικό λόγο δημόσια και δεν αντιπαρατεθούμε με το καθεστώς δημόσια ….λυπάμαι αλλά είμαστε ανύπαρκτοι. Ο κόσμος θα απογοητευθεί, θα αποστασιοποιηθεί, κάποιοι θα εκδηλωθούν με ακρότητες και το όλο κίνημα θα διαλυθεί. Μια άλλη σημαντική επισήμανση: Ο ολέθριος φόβος του «καπελώματος» και η άρνηση πολλών να πάρουν πρωτοβουλίες ή να ακολουθήσουν πρωτοβουλίες άλλων ακόμα κι αν συμφωνούν με αυτές. Πολλοί αρνούνται να συνυπογράψουν και να μετάσχουν σε πρωτοβουλίες κάποιων, μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν αυτοί, που πήραν την πρωτοβουλία, ακόμα κι αν συμφωνούν. Άλλοι αρνούνται να πάρουν πρωτοβουλία διότι φοβούνται ότι κάποιοι άλλοι θα τους κατηγορήσουν, πώς πάνε να καπελώσουν το κίνημα. Η χαρά του ΓΑΠ δηλαδή. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Δεν είναι δυνατόν να μαζευόμαστε στις πλατείες και να κοιτάμε ο ένας τον άλλο με μισό μάτι! Ο εχθρός είναι απέναντι. Όχι ανάμεσά μας. Προσωπικά θα χαρώ να με καπελώσει οποιοσδήποτε , φτάνει να λειτουργεί πάνω στις αρχές που έχουμε όλοι αποδεχθεί. Πώς να το κάνουμε….όλα τα κινήματα χρειάζονται εκπροσώπηση για ν αποκτήσουν φωνή αλλιώς μαζευόμαστε στην πλατεία και δεν τολμάμε να πάρει κάποιος το λόγο και να πεί κάτι στον κόσμο που το θέλει. Φυσικά «η πλατεία» οργανώνεται, συζητά, κάνει συνελεύσεις και προσπαθεί προς την κατεύθυνση της ενιαίας εκπροσώπησης. Δημιουργούνται επιτροπές επεξεργασίας πολιτικού προσανατολισμού, προγράμματος, στόχων κλπ. . το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι όλη η δουλειά που είχε γίνει στις συνελεύσεις της αυλαίας είναι άκυρη. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα βρεθούν κάποιοι πάλι να πουν ….. «ποια συνέλευση…. Ποιες επιτροπές;;!!...» Η αλήθεια όμως είναι ότι ακόμα η συζήτηση είναι σε σχέση με το πώς θα συζητάμε και όχι με το πώς το κίνημα θα εκπροσωπηθεί και θα αποκτήσει πολιτική οντότητα. Στις συνελεύσεις μπορεί να μιλήσει οποιοσδήποτε γραφτεί στη λίστα για 1,30 λεπτά. Σε ενάμισυ λεπτό μπορεί κανείς να κάνει ολοκληρωμένη πρόταση; Όχι φυσικά….κι αν κανείς κάνει θα τον κοιτάξουν με μισό μάτι ως επιχειρούντα καπέλωμα…. Τέτοιος φόβος! Και δεν τους αδικώ! Παρακολουθούν τον Καζάκη ν αλωνίζει την Ελλάδα και τα κανάλια και βλέπουν στον ύπνο τους τον Περόν! ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΩ Άμεση εκλογή εκτελεστικής γραμματείας με ανακλητά μέλη, που μπορούν στην πορεία να αντικατασταθούν με άλλα καταλληλότερα, που θα προκύψουν μέσα από τη δράση. Δημιουργία «σκιώδους κυβέρνησης», όπου τουλάχιστον δύο άνθρωποι ανά υπουργείο με τις κατάλληλες γνώσεις και την επικοινωνιακή ικανότητα θα αναλάβουν την εκπροσώπηση του κινήματος στα ΜΜΕ και θα ασκούν αντιπολίτευση στην ανάλογη ύλη, ερχόμενοι σε αντιπαράθεση με κυβερνητικούς και άλλα παπαγαλάκια. Σε περίπτωση εκλογών ο παραπάνω σχηματισμός μπορεί να μετατραπεί σε κόμμα αντί να προτείνει ανοήτως αποχές και άλλες τέτοιες πρακτικές που βολεύουν μόνο το δικομματισμό. ….διότι το πρόβλημα δεν είναι να ρίξουμε τον ΓΑΠ. Αυτό είναι εύκολο. Το πρόβλημα είναι η διάδοχος κατάσταση. Διάδοχος κατάσταση μπορεί να είναι μια κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» με φιλόδοξους καθηγητάδες, που δεν θα φοβάται το πολιτικό κόστος και θα αποτελειώσει αυτό που άρχισε ο ΓΑΠ, διάδοχος κατάσταση – αν τα πράγματα αγριέψουν πολύ – μπορεί να είναι το χάος…και ξέρετε που οδηγεί πάντοτε το χάος….διάδοχος κατάσταση μπορούμε να είμαστε εμείς, εσείς, όλοι μας . Αν κάνουμε αυτό που πρέπει, χωρίς να ομφαλοσκοπούμε και χωρίς φοβίες, υπεύθυνα μπροστά στην Ιστορία που θα μας κρίνει.
Από: Athanasio Theodorou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου