ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΙΚΗ - του Γιώργου Ψαράκη

Η εποχή που η διανόηση εκφραζόταν μόνο με το γραπτό λόγο (γλώσσα) τείνει να ξεπεραστεί από την ανατέλλουσα εποχή της πολυδιάστατης πληροφορίας (εικόνα με κείμενο, μουσική, βίντεο...) και άρα ο παλαιός τρόπος αναζήτησης και αρχειοθέτησης της γνώσης με παλιές βιβλιοθήκες κειμένων αναθεωρείται. Η κατεύθυνση καλώς ή κακώς είναι ο παγκόσμιος ιστός πληροφοριών, συστήματα βάσεων δεδομένων π.χ. του τύπου Youtube είναι αναμενόμενο να παίξουν καθοριστικό ρόλο στο άμεσο μέλλον και στη διαμόρφωση και στην έκφραση της σκέψης. Η δυναμική βρίσκεται στην κατεύθυνση πολλαπλασιασμού κάθε είδους προσφερόμενης γνώσης με τάσεις εξειδίκευσης για κάθε πεδίο. Τα νέα εργαλεία γνώσης είναι διαθέσιμα και απομένει στην ανθρωπότητα να κάνει με αυτά τα νέα της μεγάλα άλματα. Στον ιδεολογικοπολιτικό τομέα οι επιπτώσεις της νέας πραγματικότητας είναι ήδη εδώ. Ως παραδείγματα ας αναφερθούν τα προεκλογικά βιντεοκλίπ, τα blog πολιτικού περιεχομένου, η μετάβαση των εφημερίδων σε ιντερνετικές πλατφόρμες, η άμεση ενημέρωση για τις διεθνείς εξελίξεις και άλλα. Η κίνηση Σπίθα είναι μια ιδεολογικοπολιτική κίνηση. Είναι προφανές ότι πρέπει να παίξει και στα νέα μέσα. Όμως η βαθιά χαραγμένη στον Έλληνα νοοτροπία να εκφράζεται με την ομολογουμένως πλούσια γλώσσα του εκφράστηκε και πάλι υπέρμετρα. Η νοοτροπία αυτή έχει δυστυχώς ένα βαρύ αρνητικό που πολλές φορές δεν θέλουμε να το αναγνωρίσουμε. Εγκλωβίζει τους σκεπτόμενους πολίτες! Τους εγκλωβίζει πρώτον στις ρητορείες του κάθε ειδήμονα της γλώσσας, ο οποίος συχνά γνωρίζει περισσότερο τον χειρισμό της γλώσσας από το αντικείμενο που καλείται να επιλύσει π.χ. στην πολιτική. Εγκλωβίζει σε θεωρητικά νοητικά ιδεολογήματα, τα οποία στην ατέρμονη προσπάθειά τους να δικαιωθούν γιγαντώνονται, αποκτούν πολυπλοκότητα απρόσιτη στο ευρύ κοινό, αποκτούν αυτόματα αντίπαλες θεωρήσεις και ο αυτός ο φαύλος κύκλος δεν τερματίζει. Εκτός αυτού τα αντικειμενικά νοητικά δημιουργήματα εν πολλοίς είναι τα αγριόχορτα που κρύβουν τελικά τις μικρές και απλές αλήθειες που στηρίζονται στις υποκειμενικές αισθήσεις του καθενός. Είναι αδύνατον να περιγραφεί με κείμενο για παράδειγμα το αίσθημα της κούρασης ή το αίσθημα της μητρικής ευτυχίας. Ο σημαντικότερος εγκλωβισμός είναι εκείνος όπου ο ίδιος ο ιδεολόγος πέφτει στις παγίδες των δικών του ιδεολογημάτων κάτι που έχει σχέση και με ψυχολογικούς εγωιστικούς παράγοντες. Η προσπάθεια ενίσχυσης της ημέτερης θεωρίας πολλές φορές επιστρατεύει ρητορικά σχήματα, τα οποία έχουν ξεσκεπαστεί ήδη από την αρχαιότητα κι όμως αυτά συνεχίζουν να βασιλεύουν. Ακόμα και αν υποθέσει κανείς ότι ο ιδεολόγος ομιλεί με ειλικρίνεια και με την απόλυτη βεβαιότητα της ορθότητας της άποψής του είναι υποχρεωμένος κανείς να δυσπιστήσει, έχοντας συνεχώς κατά νου ότι ειδικά στην πολιτική ιδεολογία δεν έχει εμφανιστεί τα τελευταία τριακόσια χρόνια ούτε ένας αλάνθαστος μελλοντολόγος παρά τη συσσώρευση τεράστιας ιστορικής εμπειρίας. Και αν μεν εγκλωβίζεται ο τάδε ή ο δείνα ιδεολόγος στις ημέτερες ρητορείες του, η ευθύνη του είναι μεγάλη όταν αποτελεί προσωπικότητα που επηρεάζει.

Όλα τα παραπάνω θα ήθελα να τα συνδέσω με κάποιες προτάσεις προς τον Μίκη και τις Σπίθες: Πρώτα απ' όλα ίσως οι θέσεις του κινήματος να μην παρουσιάζονται ως δογματικές, αλλά ως μια πρόταση προς τον ελληνικό λαό. Τη στιγμή που κάποιοι άλλοι παρουσιάζουν με σοβαροφάνεια και δογματισμό τις δικές τους απόψεις επιστρατεύοντας κάθε σύγχρονο μέσο χειραγώγησης, οι θέσεις της Σπίθας ίσως πρέπει να παρουσιάζονται προτρεπτικά με ένα πρωτόγνωρο καθαρό πρόσωπο. Απογυμνωμένες από τα ρητορικά σχήματα, όσο και αν πολλοί πουν ότι ο σκοπός αγιάζει αυτά τα μέσα διότι και μόνο η επίκληση απόλυτης δογματικής αλήθειας και σκοπού είναι ξεπερασμένο μοντέλο. Δίχως δογματισμό, διότι μάλλον πρέπει να καλλιεργηθεί επιτέλους ένας νέος τύπος κριτικά σκεπτόμενου πολίτη. Δίχως λαϊκισμό διότι ο μύθος της Αρετής και της Κακίας με τον δύσκολο δρόμο του Ηρακλή φαίνεται ότι κρύβει μεγάλες αλήθειες. Δίχως φωνασκίες διότι αυτό είναι ιδιότητα των δογματικών. Δίχως την παραμικρή διάθεση βίαιου επηρεασμού ή αποδόμησης όσων αντιτίθενται αλλά με την συνεχή καλλιέργεια της βασικής θέσης του κινήματος ΣΠΙΘΑ, η οποία είναι Αντίσταση σε αυτήν την ιδιότυπη οικονομική κατοχή της χώρας και στα μέτρα που πρόκειται να παίρνονται τα επόμενα χρόνια εις βάρος των Ελλήνων, ερήμην τους και αδίκως. Και τέλος οι θέσεις του κινήματος να παρουσιάζονται με σύγχρονη πολυδιάστατη μορφή, ικανή να αγγίξει και νέους, γεμάτη με μουσική Θεοδωράκη, ώστε να αγγίζει ταυτόχρονα και βαθύτερα τις ψυχές μας.

Όσον αφορά διάφορες προσωπικότητες εξ αριστερών ή εκ δεξιών που προσεγγίζουν το κίνημα (βλέπε Καζάκη ή Δημητροκάλλη), οι περισσότεροι δεν τους γνωρίζουμε και ως εκ τούτου είναι ριψοκίνδυνες οι τελεσίδικες αποφάνσεις. Η άποψη του γράφοντος είναι να μην κρίνεται κανείς από το παρελθόν του αλλά από την νέα του αρχή στη Σπίθα. Διότι αν η Σπίθα μετατραπεί σε αναγεννημένη διανοητική αρένα αριστερής και δεξιάς ρητορικής τότε δεν μπορεί να βγει κανένα αποτέλεσμα. Όσο φανατισμένο, μεμπτό ή ακόμα και δωσίλογο αν είναι το παρελθόν κάποιου, πρέπει να του δοθεί μια ευκαιρία μετανοίας να δώσει τις δυνάμεις του προς το σκοπό της Ανεξαρτησίας μας. Αν αντίθετα αρχίσουν συκοφαντικές προσπάθειες (δικαιολογημένες ή μη) λόγω παλαιότερων προστριβών, τότε μοιραία το κίνημα υπονομεύεται εκ των έσω. Ειδικά στην ταχύτητα του προφορικού λόγου, γίνονται τα περισσότερα σφάλματα που στενοχωρούν τους συνομιλητές και που πολλές φορές δημιουργούν αγεφύρωτα χάσματα και θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή από τα μέλη όλων των Σπιθών. Και αν μεν το οργανωτικό είναι σημαντικό ζήτημα, δεν είναι το πρωτεύον. Στο δίπολο Άμεση δημοκρατία ή Σοφοί και συνετοί ειδήμονες ας μην εγκλωβιστούμε στο ένα ή στο άλλο μέρος, αλλά ας κρατήσουμε μια ευέλικτη στάση.

Ο Μίκης έχει αποδείξει ότι είναι ένα γεφυροποιό στοιχείο σε πολλά επίπεδα και αυτό θα έπρεπε να μας διδάξει πολλά. Ο Μίκης είναι για παράδειγμα η γέφυρα από ένα παρελθόν λογοκρισίας σε ένα παρόν όπου ο καθένας εκφράζεται ελεύθερα! Ο Μίκης είναι μια γέφυρα από την αριστερά έως τη δεξιά και οι κατηγορίες περί ασυνέπειας του Μίκη είναι μάλλον χάρισμα ατόμου ικανού να κρίνει και να αναθεωρεί ανά πάσα στιγμή! Ο Μίκης είναι επίσης μια γέφυρα από τα πλούσια υποκειμενικά συναισθήματα που προκαλεί στην ψυχή με τη μουσική του έως τα πλούσια αντικειμενικά νοήματα που προκαλεί πλέον να δημιουργηθούν μέσω της ιδεολογικοπολιτικής κίνησής του. Έτσι βέβαια ο Μίκης δίκαια αξίζει να συμβολίζει μια γέφυρα στον επικοινωνιακό τομέα ως ένα άτομο που μας μαθαίνει να μην προσκολλώμαστε μόνο σε ιδεολογικοπολιτικά κείμενα που διαβάζονται μόνο από το μυαλό μας, τη στιγμή που οι κύριες επικοινωνιακές ανάγκες μας είναι στις ψυχές μας. Και επίσης ο Μίκης διατυπώνοντας ως ηγέτης του κινήματος την θέση της Άμεσης Δημοκρατίας ουσιαστικά γεφυρώνει κατά παράδοξο τρόπο δύο διαφορετικές οργανωτικές αντιλήψεις. Θα τολμούσε κανείς να πει ότι ο Μίκης γεφυρώνει ακόμα και το Παράδοξο με το Λογικό, διότι έτσι κι αλλιώς η Λογική έχει τα όριά της που μόνο το Παράλογο ή το Παράδοξο τα ξεπερνάει. «Είμαι ο ηγέτης ενός κινήματος, το οποίο αποκηρύσσει τους ηγέτες» είναι μια υποθετική φράση του Μίκη που ομοιάζει πολύ με το γνωστό λογικό παράδοξο του φιλοσόφου Ράσελ.
Και τελειώνοντας θα ήθελα να αναλογιστούμε όλοι τη γεύση που θα είχε μια επιτυχής έκβαση του αγώνα της Σπίθας. Η γεύση μιας τέτοιας νίκης συγκρίνεται μόνο με παλαιότερες στιγμές απελευθέρωσης του έθνους μας και από μόνη της μια τέτοια προοπτική θα έπρεπε να μας κινητοποιεί συλλογικά και αλληλέγγυα όλους μας παρά τους όποιους κινδύνους προπαγανδίζονται υπέρμετρα από αντίθετες φωνές, οι οποίες στην προσπάθειά τους να δικαιωθούν, καταρρακώνουν κυριολεκτικά τη ψυχή του κάθε Έλληνα, δίνουν τη πρωτοβουλία δράσης σε ξένους αλαζόνες τεχνοκράτες, ξεπουλώντας τελικά χυμένο αίμα αιώνων με ψεύτικο χρήμα.

Με εκτίμηση,

Γιώργος Ψαράκης (μέλος της Σπίθας Χανίων).